๒๗.ประวัติพระอุปคุต

                ประวัติพระอุปคุตมหาเถรเจ้า
                      ชาติกำเนิด
   พระอุปคุตมหาเถระ  ชื่อเต็มของท่านคือ “กีสนาคอุปคุต”  เรียกสั้นๆว่า “อุปคุต” ประชาชนโดยทั่วไปมักชอบเรียกท่านว่า “พระอุปคุต”  ข้าพเจ้าผู้เขียนประวัติของท่านก็ชอบเรียกท่านว่า “อุปคุต” เพราะคำว่า “อุปคุต”  เมื่อแปลออกมาแล้วมันได้ความหมายตรงกับอุปนิสัยของท่านมากทีเดียว  
    คำว่า “อุปคุต”  เมื่อแยกออกจากกันแล้วจะได้คำ ๒ คำ คือ:-
     ๑.อุปะ  คำนี้เป็นคำอุปสรรค  แปลว่า “เข้าไป, ใกล้, มั่น” 
     ๒.คุตะ  คำนี้เป็นคำคุณศัพท์  มาจากภาษาบาลีว่า “คุตตะ”  แปลว่า “คุ้มครองรักษาแล้ว”  เมื่อรวมคำสองคำเข้าด้วยกันเป็น อุปคุต แล้วจึงแปล่า “ผู้ชอบการคุ้มครองรักษา”  ตัวท่านเองชอบสงบกายวาจาและใจ  กายท่านชอบกายวิเวกไม่ชอบการคลุกคลีด้วยหมู่คณะ เพราะฉะนั้นท่านจึงเนรมิตเรือนแก้วขึ้นที่ใต้สะดือทะเลหลวงแล้วก็อยู่และจำพรรษา ณ ที่นั้นตลอดไป  วาจาท่านสำรวมมากไม่ค่อยพูดจาพูดแต่น้อยไม่ค่อยได้พูดจากับใครเป็นเวลาหลายๆ เดือน  ใจท่านจะนั่งสมาธิเข้าฌานสมาบัติอยู่เสมอ
   พระอุปคุตท่านเกิดที่เมืองมถุราในสมัยของพระเจ้าอโศกมหาราช   ในตระกูลของพ่อค้าบิดาของท่านเป็นพ่อค้าขายเครื่องหอมชื่อว่า "คุปตะ"  มีพี่น้องร่วมท้องเดียวกัน ๓ คน  มารดาของท่านชื่อว่า "พราหมณิยา"  หลายปีต่อมาบิดาของท่านได้ไปขายเครื่องหอมที่เมืองปาตลีบุตรปรากฏว่ามันขายดีกว่าเมืองมถุราเพราะที่เมืองปาตลีบุตรผู้คนใช้เครื่องหอมมากและที่เมืองปาตลีบุตรนั้นประชาชนมีมากเพราะเป็นเมืองหลวง  บิดาของท่านจึงได้ตัดสินใจอพยบพาครอบครัวไปอยู่ที่เมืองปาตลีบุุตร  เมื่อบิดาของท่านพาครอบครัวไปอยู่ที่แมืองปาตลีบุตรแล้ว  เดิมทีบิดาของท่านได้รู้จักกับพระคุณเจ้ารูปหนึ่งชื่อว่า "สาณะกะวาสิน"  และ ได้ให้คำสัญญาแก่พระสาณะกะวาสินว่า "ถ้าได้ลูกชายจะให้บวชในพระพุทธศาสนา"  แต่พอได้ลูกชายจริงๆก็กลับพูดบ่ายเบี่ยงว่า "อยากให้ลูกชายช่วยงานในครอบครัวเสียก่อน"  พอได้ลูกคนที่ ๒ ก็พูดบ่ายเบี่ยงเหมือนเดิม  แต่พอได้ลูกชายคนที่ ๓ คืออุปคุตกุมาร  วันหนึ่งอุปคุตกุมารได้ไปฟังเทศน์ของท่านสาณะกะวาสินที่วัดกับพ่อ ท่านได้นั่งฟังเทศน์อย่างสงบพิจารณาไปตามกระแสของพระธรรมที่พระสาณะกะวาสินแสดงทำให้ท่านได้ดวงตาเห็นธรรม   เมื่อท่านได้ดวงตาเห็นธรรมแล้วก็มีความประสงค์อยากจะบวชในพระพุทธศาสนา  จึงพูดขออนุญาตกับบิดา  บิดาของท่านเมื่อเห็นบุตรชายคนที่ ๓ มีความประสงค์อย่างนี้ก็คิดว่าเราได้ให้สัญญากับพระสาณะกะวาสินว่า "ถ้าได้ลูกชายแล้วจะให้บวชในพระพุธศาสนา"  ก็ ๒ คนมาแล้วที่เราพูดบ่ายเบี่ยงไม่ให้บวช  แต่พอได้คนที่ ๓ คืออุปคุตกุมารเราคงจะพูดบ่ายเบี่ยงไม่ได้อีกแล้ว เพราะมันเป็นจุดประสงค์ของลูกชายของเราเอง
    อนึ่งการที่เรายอมให้อุปคุตบวชก็จะเป็นการแก้คำสญญาที่ให้ไว้แก่พระสาณะกะวาสินได้  เมื่อคิดได้เช่นนี้แล้วก็รับปากยอมอนุญาตให้บวช  เมื่อตกลงปลงใจเช่นนี้แล้วก็ได้พาลูกชายไปหาพระสาณะกะวาสินที่วัดขออุปสมบทกับท่าน   พระสาณะกะวาสินก็ทำการบวชให้แก่อุปคุตกุมาร   เมื่ออุปคุตกุมารได้บวชแล้วก็ได้ปฏิบัติสมถกรรมฐานและวิปัสสนากรรมฐานอย่างขยันและจริงจังทำให้ท่านได้บรรลุเป็นพระอรหันต์พร้อมด้วยอภิญญาโดยการใช้เวลาไม่นาน  เมื่อท่านอุปคุตได้บรรลุเป็นพระอรหันต์แล้ว  ท่านก็เป็นอาจารย์สั่งสอนสมถกรรมฐานและวิปัสสนากรรมฐานแก่ลูกศิษย์ลูกหาจนมีชื่อเสียงโด่งดังที่สุดในสมัยนั้น  การสั่งสอนของท่านทำให้มีพระอรหันต์เกิดขึ้นเป็นจำนวนถึง ๑๘,๐๐๐  รูป  พระอุปคุตท่านเป็นพระอรหันต์ที่ได้อภิญญาซึ่งสามารถแสดงอิทธิปาฏิหาริย์และฤทธิ์เดชได้ต่างๆนานาเป็นที่น่ามหัศจรรย์ยิ่งนัก  ท่านมีปฏิปทาในทางมักน้อยสันโดษไม่ชอบคลุกคลีด้วยหมู่คณะเพราะฉะนั้นท่านจึงเนรมิตเรือนแก้วขึ้นในสะดือทะเลหลวงแล้วจึงลงไปจำพรรษาและอาศัยอยู่ในที่นั้นจนตลอดอายุขัยของท่าน
              พระอุปคตแสดงฤทธิ์เดชอิทธิปาฏิหาริย์
   เมื่อประมาณปลายพุทธศตวรรษที่ ๒ หลังจากพุทธเจ้าปรินิพพานแล้ว ณ ที่นครปาตลีบุตราชธานี (ปัจจุบันคือเมืองปัตนะ ในภาคใต้อินเดีย) พระเจ้าอโศกมหาราช ผู้ครองราชสมบัติในขณะนั้น ทรงเลื่อมใสในพระพุทธศาสนาเป็นอย่างยิ่ง ตามตำนานกล่าวว่า ได้ทรงสร้างพระวิหารและพระสถูปเจดีย์ถึง ๘๔๐๐๐ องค์  พระองค์ได้ทำการรวบรวมและขุดค้นหาพระบรมสารีริกธาตุจากเจดีย์ต่างเอามารวมไว้ที่สถูปเจดีย์ที่พระองค์ได้สร้างขึ้น  เมื่อการรวบรวมและบรรจุพระบรมสารีริกธาตุเสร็จเรียบร้อยแล้ว พระองค์ก็ทรงปรารภที่จะจัดให้มีการฉลองสมโภช พระสถูปเจดีย์ทั้งหมดนั้น เป็นการมโหฬารยิ่ง คือการสมโภชตลอด ๗ ปี ๗ เดือน ๗ วัน และเพื่อให้การฉลองสมโภชเป็นไปด้วยความเรียบร้อย ปราศจากอุปสรรค จึงใคร่จะอาราธนาพระสงฆ์ขีณาสพที่ทรงอิทธิฤทธิ์มาเป็นผู้คุ้มครองงาน ให้ปราศจากการรบกวนของพวกมารร้ายต่างๆ แต่พระสงฆ์ในนครปาตลีบุตรในขณะนั้น ไม่มีรูปใดที่จะสามารถเป็นผู้คุ้มครองงานอันมหึมาและยิ่งใหญ่นี้ให้พ้นจากภัยทั้งหลายทั้งปวงได้ (โดยเฉพาะภัยจากพญาวัสสวดีมาร ผู้มีฤทธิ์ยิ่งกว่าภูตผีปีศาจทั้งหลาย) นอกเสียจากพระอุปคุตเถระผู้เดียวเท่านั้น พระสงฆ์ทั้งปวงจึงตั้งพระตัวแทน ๒ รูป ให้ลงไปอาราธนานิมนต์พระอุปคุตมหาเถระผู้เรืองฤทธิ์ มาช่วยรักษาความปลอดภัยงานสมโภชในครั้งนี้ ซึ่งกล่าวกันว่า พระอุปคุตเถระองค์นี้ มีปกติสันโดษอยู่องค์เดียวเข้าฌานสมาบัติเสวยวิมุตติสุขอยู่ในมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ภายในปราสาทแก้วที่เนรมิตขึ้นมาเหนือรัตนะบัลลังก์ จะออกจากสมาบัติเหาะขึ้นมาบิณฑบาต ในโลกมนุษย์ ในวันพุธเพ็ญกลางเดือนเท่านั้น  
   พระภิกษุทั้งสองรูปนั้นเมื่อได้รับหน้าที่ให้ไปนิมนต์พระอุปคุตที่สะดือทะเล แล้วก็ได้ชำแรกน้ำทะเลลงไปจนถึงเรือนแก้วอันเป็นที่อยู่ของพระอุปคุต  พระอุปคุตท่านก็ตอนรับขับสู่เป็นอันดีแล้วจึงเอ่ยถามพระเถระทั้งสองรูปนั้น ว่า "พวกท่านมาหาผมในครั้งนี้ด้วยจุดประสงค์อันใดหรือ?"  พระเถระทั้งสองก็ตอบท่านว่า "เกล้ากระผมทั้งสองรูปได้รับหน้าที่ให้ลงมานิมนต์พระคุณท่านให้ขึ้นไปช่วยปกป้องคุ้มครองการรบกวนของพญามารในงานสมโภชพระสถูปเจดีย์ ๘๔๐๐๐ องค์ของพระเจ้าอโศกมหาราช  ซึ่งพระองค์จะทำการสมโภชเป็นเวลา ๗ ปี  ๗ เดือน  และ ๗ วัน  พระองค์ปราถนาจะให้งานสมโภชเรียบร้อยไปด้วยดีปราศจากการรบกวนของพวกพญามารทั้งหลาย  จึงได้ส่งพวกเกล้ากระผมทั้งสองรูปลงมานิมนต์พระคุณท่าน  ขอรับ" พระอุปคุตเมื่อรู้จุดประสงค์ ของพระเถระทั้งสองรูปแล้วท่านก็รับนิมนต์และท่านก็ขึ้นมารายงานตัวต่อคณะสงฆ์ในวันรุ่งขึ้น
    เมื่อพระเจ้าอโศกมหาราชได้ทรงทราบข่าวว่าพระอุปคุตที่ให้ไปนิมนต์ขึ้นมาจากสะดือทะเลหลวงแล้วพระองค์ก็ทรงเสด็จมานมัสการเพื่อจะดูว่าพระอุปคุตองค์นี้จะมีคุณสมบัติอันเหมาะสมกับหน้าที่นี้หรือไม่  พอพระเจ้าอโศกมหาราชได้ทรงเห็นรูปร่างของพระอุปคุตแล้วก็เกิดความคลางแคลงสงสัยขึ้นในพระทัยว่า "พระอุปคุตองค์นี้ดูร่างกายบอบบางผอมโซเหมือนคนไม่มีแรง รูปร่างอย่างนี้จะสู้กับพระยามารได้หรือ? จะทำหน้าที่อันใหญ่หลวงนี้ได้สมบูรณ์หรือเปล่า? จำเราจะต้องทดสอบดูก่อนว่าจะทำหน้าที่ได้หรือไม่ ถ้าทำหน้าที่นี้ไม่ได้ก็จะปรึกษากับคณะสงฆ์เฟ้นหาพระองค์อื่นที่เหมาะสมกันต่อไป"  หลังจากสนทนากับคณะสงฆ์พอเป็นที่สบายพระทัยแล้วก็ทรงเสด็จดำเนินกลับพระราชวัง
   เช้าวันรุ่งขึ้นพระอุปคุตท่านออกไปบิณฑบาตในเมืองปาตลีบุตร  ในขณะที่กำลังเดินรับบิณฑบาตอยู่นั้น  พระเจ้าอโศกมหาราชทรงเห็นพระอุปคุตกำลังเดินบิณฑบาตอยู่ จึงทรงใคร่จะทดลองฤทธิ์เดชของพระอุปคุตดูว่ามันจะเป็นจริงตามที่คณะสงฆ์ได้ยกย่องกันหรือเปล่า จึงทรงมีรับสั่งให้คนเลี้ยงช้างปล่อยช้างตกมันให้วิ่งเข้าไปทำร้ายพระมหา เถระ   พระอุปคุตได้เห็นช้างตกมันวิ่งเข้ามาหาเพื่อจะทำร้ายจึงได้ทำการสกดช้างด้วย พลังจิตอันสูงส่งด้ายวาจาว่า "ช้างตัวดีเจ้าจงหยุดอยู่ตรงนั้นอย่าได้ไหวติงเลย"  ช้างตกมันตัวนั้นก็กลายเป็นช้างหินแข็งทื่อไปเลย  เคลื่อนไหวอะไรมิได้   พระเจ้าอโศกมหาราชเมื่อได้ทรงเหตุการณ์เช่นนั้นด้วยพระเนตรของพระองค์เองก็ทรงเลื่อมใสในพระอุปคุตยิ่งนักทรงเสด็จไปขอขมาโทษพระมหาเถระถึงที่วัดอย่างสำนึกผิด  พระอุปคุตก็ให้อภัยแก่พระเจ้าอโศกมหาราชและแก่ช้างตกมันตัวนั้นด้วย   เมื่อพระเจ้าอโศกมหาราชทรงเห็นว่าพระอุปคุตมีฤทธานุภาพมาก  จึงตรัสสั่งให้เตรียมการสมโภชพระสถูปเจดีย์ในทันที มีการปลูกสร้างปะรำพิธีที่ประดับประดาด้วยธงทิวประทีปและโคมไฟ​ ตลอดระยะทางกึ่งโยชน์ ทำตามแนวฝั่งของแม่น้ำคงคา สว่างไสวไปทั่วทั้งบริเวณ เมื่อถึงวันฤกษ์งามยามดี  พระสงฆ์ขีณาสพและพระสงฆ์ปุถุชนตลอดจนพุทธศาสนิกชนในเมืองปาตลีบุตรและประชาชนทั่วทุกสารทิศก็เริ่มหลั่งไหลเข้ามาสู่บริเวณงานพร้อมด้วยเครื่องสักการะบูชาเพื่อร่วมพิธีการสมโภชพระบรมสารีริกธาตุที่บรรจุอยู่ในพระสถูปและมหาเจดีย์ทั้ง ๘๔๐๐๐ องค์  ด้วยความเลื่อมใสและศรัทธาเป็นอย่างยิ่ง 
   ในขณะนั้นเองพญามารที่มีชื่อว่า "พญาวัสสวดีมาร" ก็แทรกซึมเขามากับเขาด้วยเพื่อจะก่อความวุ่นวาย เมื่อแทรกซึมเข้ามาได้แล้ว  พญามารก็บรรดาลให้เกิดลมพายุพัดเอาปะรำพิธีแทบหักแต่ก็ถูกพระอุปคุตช่วยเอาไว้ได้  บางครั้งพญามารก็แปลงร่างเป็นสัตว์ป่าที่ดุร้ายทำให้คนมาในงานเกิดความหวาดกลัว พระอุปคุตก็กำราบเอาไว้ได้  ไม่ว่าจะแปลงเป็นอะไรมาก็ตามพระอุปคุตก็กำราบปราบปรามเอาไว้ได้ทุกครั้ง เพื่อเป็นการตัดปัญหาเรื่องการก่อกวนของพญามาร  พระอุปคุตท่านจึงเนรมิตร่างของหมาเน่าขึ้นมาตัวหนึ่งแล้วดึงเอาประคตเอวจากเอวของท่านมาผูกร่างหมาเน่าเอาไว้แล้วนำเอาไปคล้องคอของพญามารและท่านก็พูด เป็นวาจาสิทธิ์ว่า "ไม่ว่าใครก็ตามจะเอาร่างหมาเน่าออกจากคอพญามารไม่ได้" แล้วก็ขับพญามารออกจากบริเวณงานในทันที  ด้วยความอับอายพญามารก็รีบออกจากบริเวณงานในทันที  พญามารพยายามแก้ร่างหมาเน่าออกจากร่างกายก็แก้ไม่ได้ เพราะเวลาที่พญามารเอามือจับที่ร่างหมาเน่าเพื่อจะแก้ออกจากคอนั้นก็เกิดมีไฟลุกไหม้คอขึ้นมาทันที  เมื่อเป็นเช่นนั้นพญามารก็ไปเที่ยวหาคนอื่นให้แก้ให้เป็นร้อยเป็นพันคน แม้กระทั่งเทวดาทั้งหลายเช่น พระอินร์   ท้าวยามาเทพบุตร   ท้าวสันดุสิตเทพบุตร   และท้าวสหบดีพรหมผู้ยิ่งใหญ่ในพรหมโลกก็แก้ไม่ได้  เหล่าเทวดาทั้งหลายก็บอกแก่พญามารว่า "คนที่ จะแก้ได้ก็มีแต่ท่านพระอุปคุตคนเดียวเท่านั้นคนอื่นอย่าได้ไปเที่ยวหาให้ เสียเวลาเลย ท่านจงไปหาพระอุปคุตอ้อนวอนขอความเมตตากับท่านขอให้ท่านยกโทษให้ เมื่อท่านยกโทษให้แล้วท่านก็จะแก้ร่างหมาเน่าออกจากคอของคุณเองแหละ"   
   เมื่อ พญามารหมดที่พึ่งที่จะไปขอความช่วยเหลือแล้วก็จำต้องไปหาพระอุปคุตเพื่อขอ ความเมตตาจากท่าน  พระอุปคุตท่านเห็นพญามารหมดพยศย่อมสยบราบคาบทุกอย่างมากล่าวว้ออนวอนขอความ เมตตาให้เอาร่างหมาเน่าออกจากคอ  ก็ให้เกิดความเมตตาสงสาร แต่ก็ยังไม่ไว้ใจพญามารจึงได้นำเอาพญามารไปสู่ภูเขาใหญ่ลูกหนึ่งแล้วนำเอา ร่างหมาเน่าออกจากคอพญามารแล้วก็ทิ้งลงไปในเหวลึก  จึงเนรมิตให้สายประคตเอวของท่านยาวออกแล้วเอาผูกคอพญามารมัดติดไว้กับภูเขา ลูกนั้นแล้วก็พูดกับพญามารว่า "เจ้าจงอยู่ที่นี้จนกว่าจะทำการสมโภชพระสถูปเจดีย์เสร็จสิ้นจึงจะมาปล่อย"  เมื่อ งานสมโภชพระสถูปเจดีย์และพระบรมสารีริกธาตุเสร็จสิ้นลงแล้ว  พระอุปคุตจึงมาหาพญามารโดยการแอบดูอยู่ห่างๆว่าพญามารหมดพยศแล้วหรือยัง
          พญามารปราถนาพุทธภูมิ
   ส่วนพญามารเมื่อถูกพระอุปคุตจับมัดไว้กับภูเขาเป็นเวลา ๗ ปี   ๗ เดือน   ๗ วัน ก็หมดพยศร้ายที่เกิดขึ้นในสันดานเหลือแต่กุศลจิตคือจิตที่เป็นบุญเป็นกุศลเท่านั้น  พญามารได้มาจากทิพยวิมานในสวรรค์ชั้นปรนิมมิตวสวดีมารับทุกขเวทนาในโลก มนุษย์เป็นเวลานานจึงได้หวนระลึกนึกถึงคุณของพระพุทธเจ้าและกล่าวคำปรารภออกมาว่า "พระพุทธองค์ บำเพ็ญบารมีมาสี่อสงไขยกับแสนมหากัปป์เพื่อเป็นที่พึ่งของสัตวโลก เป็นผู้ประเสริฐหาผู้เสมอเหมือนมิได้  ในกาลก่อนเราได้ทำร้ายพระองค์โดยประการต่างๆพระองค์ก็ไม่ทรงเอาโทษมิได้ตอบโต้โดยประการใดๆยังมีเมตตาแก่เราอีก  แต่พระสาวกยุคสุดท้ายของพระองค์ที่มีชื่อว่า "อุปคุตองค์นี้"  ไม่มีเมตตาแก่เราเลยแถมยังทรมานเราให้ได้รับทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัสและให้ ได้รับความอับอายยิ่งนัก  ถ้าบุญกุศลที่ข้าพเจ้าได้สั่งสมเอาไว้ในกาลก่อนยังคงเหลืออยู่  ข้าพเจ้าขอตั้งจิตอธิษฐานปราถนาเป็นพระพุทธเจ้าพระองค์หนึ่งในอนาคตดังเช่นพระองค์ด้วยเถิด  พระเจ้าข้า" 
     การได้ตกระกำลำบากในครั้งนี้ทำให้พญามารเกิดความสำนึกผิค  คิดเป็นกุศลอยากบำเพ็ญคุณงามความดีตามความเป็นจริงแล้วในอดีตชาติพญามารเคยมีจิตตั้งมั่นเพื่อจะบำเพ็ญเพียรให้ได้เป็นพระพุทธเจ้าเหมือนกัน  แต่ได้กระทำการขัดขวางพุทธจริยาของพระพุทธเจ้าทรงพระนามว่า "โคดม" เพราะความริษยาว่าจะได้ตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้าก่อนตนทั้งๆที่ตนเองก็บำเพ้ญบารมีมามากเหมือนกันและพฤติกรรมแต่ละครั้งก็มิได้ล่วงเกินที่เป็นกรรมหนักแต่ประการใด
    พระอุปคุตได้เมื่อยินคำปรารภของพญามารเช่นนั้นก็รู้ว่าพญามารสิ้นพยศแล้วจึงได้เอาร่างหมาเน่าออกจากคอพญามารปล่อยพญามารให้เป็นอิสระ และได้กล่าวคำขอโทษพญามารว่า "ที่อาตมากระทำแก่ท่านเช่นนี้ก็เพื่อให้ท่านระลึกนึกถึงพุทธภูมิที่ท่านปราถนาเอาไว้แล้วนั้นเองมิได้ประสงค์ร้ายต่อท่านแต่ประการใด"   พญามารก็เข้าใจในความประสงค์ของพระอุปคุตมหาเถระ
    พระอุปคุตพูดกับพญามารว่า "ท่านมีอายุยืนยาวได้เห็นพระพุทธเจ้าตั้งหลายพระองค์
ท่านพอจะจำรูปร่างของพระพุทธเจ้าทรงพระนามว่าโคดมได้บ้างไหม?"
    พญามารก็พูดกับพระมหาเถระว่า "กระผม จำรูปร่างของพระพุทธเจ้าทรงพระนามว่าโคดมได้ดี กระผมเคยพาบริวารไปทวงเอาบัลลังก์ที่พระองค์ประทับนั่งที่อยู่ใต้ต้นพระศรี มหาโพธิ์ริมฝั่งแม่น้ำเนรัญชราในคราวที่พระองค์ทรงบำเพ็ญเพียรทุกรกิริยา" 
    พระอุปคุตพูดกับพญามารว่า "อาตมาเป็นสาวกรุ่นหลังเกิดมายังไม่เคยเห็นรูปร่างของพระพทธเจ้าว่าเป็นอย่างไร ตามตำรากล่าวไว้ว่าพระพุทธเจ้ามีรูปร่างงดงามยิ่งกว่าเทพยดา ข้อนี้จะจริงหรือไม่?"
    พญามารตอบพระอุปคุตว่า "จริงอย่างนั้น  พระคุณเจ้า"
    พระอุปคุตก็กล่าวกับพญามารต่อไปว่า "อาตมาอยากเห็นจริงๆ  ท่านพอจะเนรมิตรูปร่างของพระพุทธเจ้าให้อาตมาดูสักหน่อยได้ไหม?"
    พญามารก็ตอบพระอุปคุตว่า "ได้ซิพระคุณเจ้า  แต่มีข้อแม้ว่าเวลากระผมเนรมิตรูปร่างของพระพุทธเจ้าให้พระคุณเจ้าดู  พระคุณเจ้าจงอย่าได้หลงกราบไหว้กระผมเป็นเป็นเด็ดขาด  ถ้าขืนทำเช่นนั้นมันจะทำให้กระผมบาปหนักจริงๆนะ พระคุณเจ้า"
    พระอุปคุตตอบว่า "เอาเถอะ  อาตมาจะไม่หลงกราบไหว้อย่างแน่นอน"
    ในทันใดนั้นเองพญามารก็เนรมิตรูปร่างของพระพุทธเจ้าที่ตนเองได้เคยเห็นมา ซึ่งเป็นรูปร่างที่ประกอบไปด้วยมหาปุริสลักษณะอันแสนจะงดงาม มีฉัพพรรณรังสีพุงออกจากพระวรกายของพระองค์เป็นหกสีคือ:-
     ๑.สีเขียวเหมือนดอกอัญชัญ
     ๒.สีเหลืองเหมือนหรดาลทอง
     ๓.สีแดงอ่อนๆเหมือนแสงพระอาทิตย์เริ่มขึ้นใหม่ๆ
     ๔.สีขาวเหมือนแผ่นเงิน
     ๕.สีเหลืองเหมือนดอกหงอนไก่
     ๖.สีเลื่อมพรายเหมือนแก้วผลึก
     สีแต่ละสีสว่างไสวเจิดจ้าสดใสเป็นประกายประดุจดังสายรุ้งผู้ใดอยู่ในกระแส แห่งรัศมีแล้ว  ผู้นั้นจะปลื้มปีติมีความสุขน้ำตาจะไหลออกมาโดยไม่ได้ร้องไห้เพราะอำนาจของปีติ งดงามวิจิตรพิสดารยิ่งนักจนหาที่จะเปรียบมิได้  พระพุทธองค์เสด็จเยื้องพระวรกายด้วยพุทธลีลาอันแสนจะงดงามอยู่ตรงกลางซึ่งแวดล้อมไปด้วยพระอัครสาวกซ้ายขวา พระอุปคุตและพระเถระทั้งหลายที่อยู่ในที่นั้นได้เห็นรูปร่างพระวรกายอันสวยสดงดงามของ พระพุทธเจ้าแล้วก็เพ่งดูจนลืมตัวไม่สามารถจะอดกลั้นความปลื้มปีติเอาไว้ได้  น้ำ ตาจึงหลั่งไหลออกมาจากเบ้าตาโดยไม่รู้ตัวพระเถระทุุกองค์ก็กราบนมัสการ พระรูปเนรมิตนั้นอย่างลีมตัว   พญามารเห็นพระเถระทั้งหลายกราบนมัสการตนเองเช่นนั้นจึงตกใจรีบกลับคืนร่างเดิมในทันที พญามารจึงกล่าวท้วงติงขึ้นว่า "พระคุณเจ้าทั้งหลาย
ทำให้กระผมบาปหนักแล้ว"    
    ส่วนพระเถระทั้งหลายก็กล่าวเอาใจพญามารว่า "ดูก่อนพญามาร  ท่านเนรมิตพระรูปกายของพระพุทธเจ้าให้พวกอาตมาได้เห็นและได้ทัศนาเช่นนี้  มันจะเป็นบุญมากกว่าเป็นบาป  การกระทำสิ่งใดถ้ากระทำแล้วผู้อื่นเดือดร้อนสิ่งนั้นจึงเป็นบาป  แต่ท่านได้เนรมิตพระรูปกายของพระพุทธเจ้าให้พวกอาตมาทั้งหลายได้เห็นจนพวกอาตมาต้องหลั่งไหลน้ำตาออกมาอย่างมีความสุขการกระทำเช่นนี้นับว่าเป็นมหากุศลที่ยิ่งใหญ่หาที่เปรียบมิได้"  ฝ่ายพญามารเมื่อเห็นพระเถระทั้งหลายกล่าวออกมาเช่นนั้นก็ค่อยสบายใจ  หลังจากนั้นพญามารก็กราบลาพระเถระทั้งหลายขึ้นสู่เมืองสวรรค์ชั้นปรนิมมิตวสวดี  นับตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมาพญามารก็มีจิตใจอ่อนน้อมเลื่อมใสศรัทธาในพระพุทธศาสนาหมดสิ้นน้ำใจที่ริษยาสร้างสมบุญบารมีเพื่อพระพุทธภูมิที่ได้ตั้งปราถนาเอาไว้ต่อไป  
    ก่อนที่จะจบเรื่องประวัติของพระอุปคุตมหาเถรเจ้านี้  ข้าพเจ้าผู้เขียนอยากนำเอาเรื่องราวในอดีตชาติที่เกิดขึ้นมาแล้วในปางก่อน ของท่านมาเล่าให้ฟังเพื่อเป็นการประดับความรู้เกี่ยวกับมหาเถระชื่อว่าอุปคุตองค์นี้   ในสมัยหนึ่งพระพุทธเจ้าได้ทรงเสด็จไปโปรดพญานาคชื่อว่า "อะปะลาละ" โปรดช่างปั้นหม้อ, หญิงจัณฑาล, และนายโคบาล"  พอโปรดเสร็จเรียบร้อยแล้วพระพุทธองค์ก็เสด็จกลับเมืองมถุรา  วันหนึ่งพระพุทธองค์ได้ตรัสกับพระอานนท์ว่า "ดูก่อนอานนท์  ณ ที่เมืองมถุราแห่งนี้อีก  ๑๐๐  ปี หลังตถาคตได้ปรินิมพานไปแล้วจะมีคนขายเครื่องหอมคนหนึ่งชื่อว่า "คุปะตะ"  เขาจะมีลูกชายคนหนึ่งที่มีชื่อว่า "อุปคุต" อุปคุตคนนี้นี่แหละจะเป็นตัวแทนของพระพุทธเจ้าเทศนาโปรดพระภิกษุทั้งหลายให้เอาชนะกิเลสจนบรรลุเป็นพระอรหันต์ได้เป็นจำนวนมากจนมีพระอรหันต์เกิดขึ้นเต็มถ้ำ ซึ่งกว้าง ๑๒ ศอกและยาว ๑๘ ศอก  พระอรหันต์แต่ละรูปจะถือไม้ศาลากา ซึ่งยาว ๔ นิ้ว  นอกจากนี้แล้วพระอุปคุตรูปนี้จะเป็นเอตะทัคคะในบรรดาของพระธรรมกถึกทั้งหลายในศาสนาของเรา
   พระพุทธองค์ทรงตรัสกับพระอานนท์ต่อไปว่า "ดูก่อนอานนท์   เธอมองเห็นเส้นยาวเป็นสีคล้ำทางด้านสุดสายตาโน้นไหม?"
    พระอานนท์กราบทูลว่า "เห็น  พระเจ้าข้า"
    พระพุทธองค์ตรัสว่า "ตรงนั่นแหละ  อานนท์ มันคือภูเขาอุรุมมุณฑะ อีก ๑๐๐ ปี   หลังจากตถาคตปรินิพพานไปแล้วจะมีพระภิกษุรูปหนึ่งชื่อว่า "สาณะกะวาสิน  จะไปสร้างวัดขึ้นที่ภูเขาลูกนั้นและจะเป็นผู้บวชให้แก่อุปคุต"  นอกจากนี้ที่เมืองมถุรานี้จะมีนายช่าง ๒ คน ซึ่งเป็นพี่น้องกันคนพี่ชื่อว่า "นาฏะ"  คนน้องชื่อว่า "ภะฏะ"  ซึ่งจะเป็นเจ้าภาพร่วมในการสร้างวัดขึ้นที่ภูเขาอุรุมมุณฑะนี้และวัดนี้ก็จะมีชื่อว่า "นะฏะภะฏิกะ"
วัดนี้จะเป็นอรัญญิกาวาสที่วิเศษที่สุดทั้งเตียงและตั่งก็เหมาะสมสำหรับผู้เจริญวิปัสสนากรรมฐาน
    พระอานนท์จึงกราบทูลพระพุทธเจ้าว่า "ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ  วิเศษแท้ที่พระอุปคุตจะได้ทำคุณประโยชน์แก่มหาชน"
    พระพุทธองค์ตรัสว่า "ดูกร  อานนท์ ไม่แต่เวลานี้เท่านั้นนะ ที่พระอุปคุตได้ทำคุณประโยชน์แก่มหาชน  แม้ในอดีตกาลพระอุปคุตก็เคยได้ทำคุณประโยชน์แก่มหาชนมาแล้ว"
       อดีตชาติของพระอุปคุตมหาเถระ
    ในอดึตกาลมีสัตว์ทั้งหลายได้อาศัยอยู่บนไหล่เขาทั้ง ๓ ของภูเขาอุรุมมุณฑะลูกนี้
พระปัจเจกพุทธเจ้า ๕๐๐ รูป ได้อาศัยอยู่บนไหล่เขาแห่งที่หนึ่ง  ฤาษี ๕๐๐ ตน ได้อาศัยอยู่บนไหล่เขาแห่งที่สอง  พญาวารนรและบริวารอีก ๕๐๐ ตัว อาศัยอยู่บนไหล่เขาแห่งที่สาม  วันหนึ่งพญาวานรและบริวารได้ไปยังไหล่เขาที่พระปัจเจกพุทธเจ้าอาศัยอยู่
เมื่อพญาวานรและบริวารได้เห็นพระปัจเจกพุทธเจ้าก็เกิดศรัทธาเลื่อมใสได้นำใบไม้ ที่ตกหล่นรวมทั้งรากไม้และผลไม้ด้วยไปถวายพระปัจเจกพุทธเจ้าทั้งหลายเหล่านั้นที่กำลังเจริญสมาธิภาวนาอยู่  วานรทั้งหลายก็ได้กราบลงที่พระปัจเจกพุทธเจ้าองค์ที่มีอาวุโสสูงสุดแล้วก็ไล่ลงไปเรื่อยจนถึงพระปัจเจกพุทธเจ้าองค์ที่มีอายุน้อยที่สุด  หลังจากการกราบเสร็จแล้ว พญาวานรและบริวารทั้งหลายก็พากันนั่งสมาธิไปกับพระปัจเจกพุทธเจ้าทั้งหลายด้วย  ไม่นานหลังจากนั้นพระปัจเจกพุทธเจ้าทั้งหลายก็เข้าสู่ปรินิพพาน  
    ส่วนพญาวานรและบริวารก็ยังนำใบไม้รากไม้และผลไม้มาถวายเหมือนเดิม  วันหนึ่งเมื่อพญาวานรและบริวารได้นำเอาใบไม้รากไม้และผลไม้มาถวายแต่พระปัจเจกพุทธเจ้าทั้งหลาย  แต่พระปัจเจกพุทธเจ้าทั้งหลายไม่รับได้แต่นั่งนิ่งอยู่  พญาวานรสงสัยจึงได้เอามือจับชายจีวรดูและจับดูที่เท้าก็รู้ว่าพระปัจเจกพุทธเจ้าทั้งหลายได้นิพพานคือตายไปหมดเสียแล้ว  พญาวานรและบริวารก็เกิดความเศร้าโศกเสียใจเป็นอย่างยิ่งร้องไห้เสียใจอยู่หลายวันพอหายจากความเศร้าโศกเสียใจแล้วก็พากันทำฌาปนกิจศพของพระปัจเจกพุทธเจ้าทั้งหลายเหล่านั้นแล้วก็พากันไปไหล่เขาแหล่งที่สองซึ่งมีฤาษี ๕๐๐ ตนอาศัยอยู่   พญาวานรและบริวารได้เห็นฤาษีบางตนยืนเอามือชี้ฟ้า  บางตนก็ทรมานตนเองยืนอยู่กลางกองไฟทั้งห้ากอง และยังให้ดวงอาทิตย์แผดเผ่าอยู่เหนือศีรษะของตนอีกด้วย  พญาวานรเมื่อได้เห็นวิธีการของฤาษีทรมานตนเช่นนั้นจึงคิดว่า "ฤาษีพวกนี้ทรมานตนเองให้เจ็บปวดเสียเปล่าไม่เกิดประโชน์อันใดเลย  จำเราจะต้องทำลายความเห็นผิดของพวกเขาเสีย"  เมื่อคิดได้เช่นนี้แล้วพญาวานรและบริวารก็ได้พากันนั่งสมาธิตรงหน้าของฤาษีเหล่านั้น  เมื่อพวกฤาษีเห็นพวกลิงกระทำเช่นนั้นก็เอาเหตุการณ์นั้นไปบอกแก่อาจารย์ของตน  พวกฤาษีที่เป็นอาจารย์เมื่อได้ยินเช่นนั้นก็คิดได้จึงพากันนั่งสมาธิทั้งหมด  ทำอยู่เช่นนี้ไม่นานพวกฤาษีทั้ง ๕๐๐ ตนก็เข้าใจหลักของโพธิปักขิยธรรม  ๓๗  ประการ  อันเป็นหนทางนำไปสู่การตรัสรู้เป็นพระปัจเจกพุทธเจ้า
    ต่อมาพวกฤาษีทั้งหลายจึงคิดว่า "พวกเราได้บรรลุธรรมจนเข้าถึงพระนิพพานเพราะ พญาวานรตัวนี้"  ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาพวกฤาษีทั้งหลายเหล่านั้นก็พากันหาใบไม้รากไม้และผลไม้มาปรนนิบัติเลี้ยงดูพญาวานรและบริาวรโดยมิให้เดือดร้อน  เมื่อพญาวานรและบริวารถึงแก่ความตายก็พากันทำฌาปนกิจคือเผ่าทรากศพของฤาษีเหล่านั้นทั้งหมด
    พระพุทธองค์จึงตรัสว่า ” ดูก่อน อานนท์ เธอรู้หรือไม่ว่าพญาวานรตัวนั้นก็คือ อุปคุต
ในอดีตชาติ แม้รูปกายจะแตกตายทำลายขันธ์ไปแล้วก็ตาม อุปคุตก็ยังทำคุณประโยชน์ให้แก่มหาชน ณ บนยอดเขาอุรุมมุณฑะนี้เหมือนเดิม ในชาติต่อไปอีกร้อยปีนับจากวันนี้เป็นต้นไป อุปคุตก็จะกลับมาเกิดเพื่อทำคุณประโยชน์แก่มหาชนอีก ณ ที่ภูเขาแห่งนี้ดังเดิม"
          ประเพณีการอัญเชิญพระอุปคุต
    การอัญเชิญพระอุปคุตที่อยู่ใต้สะดือทะเลหลวงขึ้นมาช่วยรักษาความสงบไม่ให้พญามาร มารบกวนของพระเจ้าอโศกมหาราชในครั้งกระนั้นได้กลายมาเป็นประเพณีปฏิบัติของชาวภาคอิสานจนกระทั่งทุกวันนี้  ถ้าชาวอิสานจะทำบุญใหญ่ๆ  เช่น  ทำบุญพระเวสสันดร   ทำบุญเดือน ๖   ทำบุญสงกรานต์   ทำบุญนมัสการประจำปีของวัด เช่นวัด
พระธาตุพนมวรมหาวิหาร  ต.ธาตุพนม  อ.ธาตุพนม  จ.นครพนม  มีการจัดทำบุญนมัสการพระธาตุพนมประจำปี  ในวันขึ้น ๑๐ ค่ำ  เดือน ๓ ของทุกปี  การจัดทำบุญแต่ละครั้งจะต้องมีพิธีอัญเชิญพระอุปคุตที่ริมแม่น้ำโขงให้ขึ้น มาช่วยปกปักรักษาคุ้มครองงานให้ดำเนินไปด้วยดีอย่าให้มีอุปสรรคและสิ่งชั่วร้ายบังเกิดขึ้นในขณะทำบุญจัดงาน   
         วิธีบูชาพระอุปคุต
      ผู้ใด ได้ใส่บาตรให้แก่พระอุปคุตหรือบูชาท่านอย่างสม่ำเสมอ ก็จะพบกับชีวิตที่ประสบความสำเร็จ เจริญรุ่งเรือง ร่ำรวยได้อย่างรวดเร็ว เพราะความเชื่อดังกล่าวจึงเป็นที่มาของพิธีการตักบาตรและการบูชาซึ่งเป็นความเชื่อมายาวนานว่า “เป็นบุญใหญ่” จะทำให้พบกับความสำเร็จและความร่ำรวยนั้นจึงเป็นเสมือนเคล็ดลับ ชนิดที่พลิกชีวิตได้เพียงแค่ข้ามวันเลยทีเดียว! หลายท่านคงจะสงสัยว่า พระอุปคุต ท่านคือใคร หลายๆ คนอาจจะยังไม่รู้จัก หรือไม่เข้าใจ ว่าทำไมเมื่อตักบาตรแก่ท่านหรือบูชาท่านแล้วก็จะพบกับความสำเร็จและความร่ำรวย  จึงขอนำเอาตำนานของท่านมาให้พิจารณากันตามความเชื่อในทางพุทธศาสนา ต่างศรัทธาต่อพิธีการทำบุญวันพระใหญ่ในคืนวันขึ้น ๑๕ ค่ำซึ่งตรงกับวันพุธ อันจะมีสิ่งมหัศจรรย์บังเกิดขึ้นนั่นคือ พระอุปคุต ท่านจะออกมาบิณฑบาตโปรดสัตว์ หลังจากบำเพ็ญธรรมเข้าฌานสมาบัติเสวยวิมุตติสุข ณ โลกใต้สมุทรภายในปราสาทแก้วที่เนรมิตขึ้น เหนือรัตนะบัลลังก์ในค่ำคืนวันนั้น ท่านจะจำแลงแปลงกายเป็นสามเณร ออกจากสมาบัติ ขึ้นมาบิณฑบาตบนโลกมนุษย์โปรดสัตว์ผู้ทุกข์ยาก จึงนำมาซึ่งความเชื่อในเรื่องนี้จนเกิดเป็นประเพณี “ตักบาตรเที่ยงคืน” อันเป็นพิธีกรรมที่ถือปฏิบัติสืบมาหลายร้อยปี ตามวัดต่างๆ  ทั่วประเทศและในประเทศที่นับถือพระพุทธศาสนา ดังเช่น ในจังหวัดเชียงใหม่ ของประเทศไทย ในวันเวลาดังกล่าว จะมีผู้คนจำนวนหลายพันคนรวมตัวกันที่วัดอุปคุต เริ่มจากบริเวณสองข้างถนนเชิงสะพาน นวรัตน์ ไล่ไปเป็นแถวยาวเหยียด เพื่อที่จะทำการตักบาตรพระหลายพันรูปซึ่งนิมนต์มาจากท้องที่ต่างๆ ทั้งในเมืองและนอกเมือง เมื่อเข้าสู่วันใหม่คือเวลา ๐๐.๐๐ น. ก็จะถึงเวลาอันเป็นมงคลฤกษ์ ผู้ศรัทธาในเนื้อนาบุญนับพันจะร่วมกันตักบาตรโดยพร้อมเพียงกัน สร้างความอิ่มอกอิ่มใจเพราะชื่อว่า การตักบาตรในค่ำคืนกับพระสงฆ์ที่สมมติว่า เป็นพระอุปคุตนี้ หากใครได้ตักบาตรและอธิษฐานขอพรสิ่งใดไว้ ก็จะสำเร็จผลได้โดยง่ายกว่าการอธิษฐานในเวลาปรกติ
    ในอดีตกาลนั้น กล่าวกันว่า ผู้ใดก็ตามที่สามารถใส่บาตรแก่พระอุปคุตได้นั้น จะต้องเป็นผู้ที่กระทำกรรมดีมามากมาย หรือเป็นผู้ทุกข์ยากลำบากและเดือดเนื้อร้อนใจ ซึ่งพระอุปคุตต้องการโปรดสัตว์ โดยในปัจจุบันนี้ครูบาอาจารย์ท่านกล่าวว่า นี่เป็นการใช้ศรัทธาในทางพระพุทธศาสนา จูงใจให้ผู้คนทำทานโดยใช้ความศรัทธาในการใส่บาตรพระอุปคุตเป็นที่ตั้ง แต่ความจริงแล้ว แม้ไม่ใช่เป็นการใส่บาตรแก่พระอุปคุต แต่ก็เป็นการ  ใส่บาตรธรรมดาที่ปฏิบัติในทุกเช้าตรู่ รวมถึงทำทานทั่วๆ ไป ก็ทำให้อุปสรรค ปัญหาต่างๆ ที่เข้ามาในชีวิตได้ลดน้อยถอดถอยลงไป เพราะนี่คือ การทำบุญ กระทำกรรมดี เพื่ออุทิศบุญกุศล แก่ท่านผู้มีพระคุณที่ล่วงลับไปแล้ว และเพื่อนำอานิสงส์ของบุญนั้นไปขออโหสิกรรมต่อเจ้ากรรมนายเวร  ยิ่งเสริมด้วยพลังบุญเพื่อเดินบันไดขั้นที่สองแห่งการรักษาศีล และสู่บันไดขั้นที่สาม คือ เจริญภาวนา ก็จะนำมาซึ่งความเป็นสิริมงคลแก่ชีวิตนำไปสู่การประสบความสำเร็จได้ทุก ประการ ด้วยภูมิปัญญาจากศรัทธาของบรรพบุรุษ ที่มีมายาวนาน จึงได้มีการสร้างเคล็ดลับแห่งการบูชาประอุปคุตขึ้นมาโดยไม่ต้องรอฤกษ์ รอวันเวลา ผ่านการสร้างองค์พระบูชาที่เรียกว่า “พระอุปคุต” หรือที่เรียกกันในบางพื้นที่ว่า “พระบัวเข็ม”   การตั้งบูชา โดยมีวิธีการบูชา ด้วยการอัญเชิญพระอุปคุต ตั้งบนฐานรองรับ อยู่กลางภาชนะใส่น้ำ อันเป็นการจำลองในการที่ท่านจำพรรษาอยู่ในมหาสมุทร พร้อมด้วยดอกมะลิหอมลอยอยู่ เพื่อเป็นเครื่องสักการบูชา แต่ที่สำคัญ ในตำแหน่งการจัดวางขององค์ท่าน ต้องตั้งต่ำกว่าพระพุทธรูป  เพราะพระอุปคุตท่านเป็นพระอรหันต์ ผู้เป็นสาวกของพระพุทธเจ้า
         เคล็ดลับวิธีบูชาพระอุปคุต   
   ๑.ถวายน้ำสะอาดวันละ ๑ แก้ว จุดธูปหอม ๓ ดอก
   ๒.ต้องใส่ดอกมะลิหรือดอกบัวขาว ลอยอยู่ในภาชนะที่ใส่น้ำ  
   ๓.ถวายข้าว, กล้วย, ขนม ทุกเช้า หรือในทุกวันพระ แต่ห้ามถวายประเภทสิ่งมีชีวิต เพราะท่านไม่โปรดการฆ่าสัตว์ตัดชีวิตซึ่งเป็นกรรมที่ผูกพัน
   ๔.เวลาจัดงานหรือมีพิธีการใดๆ  ให้จัดโต๊ะพิเศษ อันเชิญพระอุปคุตมาตั้งไว้ พร้อมบูชาเครื่องสักการะตลอดงาน ระวังอย่าให้ไฟที่จุดบูชาในงานขณะกำลังทำพิธีดับการกล่าวคำบูชา เพื่อขอโชคลาภจากพระอุปคุต เริ่มต้นด้วยการจุดธูปเทียนบูชา พร้อมกับดอกไม้หอม เครื่องหอมน้ำหอมต่างๆ เทหยดใส่ในขันน้ำมนต์ ณ ที่บูชาพระในบ้าน ในร้านค้า หรืออาคารสำนักงาน จากนั้นอธิษฐาน ขอให้กลิ่นควันธูปเทียน โดนลมพัดไปทางไหน ขอให้ดลใจผู้คนเข้ามาอุดหนุนตลอด ขอให้ดำเนินกิจการด้วยความราบรื่น ร่ำรวย และมีความสำเร็จสมปรารถนาทุกประการ  เมื่ออธิษฐานจุดธูปเทียนบูชาแล้ว ให้ว่า นะโม ๓ จบ และสวดคำบูชาคาถาขอลาภจากพระอุปคุต ๓ จบ  ถ้าหากจะให้บังเกิดผลเร็วให้สวดบูชาวันละ ๕ จบทุกเช้าเย็นและเวลาที่ว่าง ดังต่อไปนี้
​          คำบูชาขอลาภจากพระอุปคุต
   ๐ มหาอุปคุตโต จะ มหาลาโภ พุทโธลาภัง สัพเพชะนา พะหูชะนา ราชาปุริโส อิตถีโยมานัง นะโมโจรา เมตตาจิตตัง เอหิจิตติจิตตัง ปิยังมะมะ สะเทวะกัง สะพรหมมะกัง มะนุสสานัง สัพพะลาภัง ภะวันตุเม ฯ  
   ๐ อุปะคุตโต จะ มะหาเถโร สัมพุทเธนะ วิยากะโต มารัญจะ มาระพะลัญจะ โส อิทานิ มะหาเถโร นะมัสสิตะวา ปะติฎฐิโต อะหัง วันทามิ อิทาเนวะ อุปะคุตตัง จะ มาหาเถรัง ยัง ยัง อุปัททะวัง ชาตัง วิธัง เสติ อะเสสะโต มะหาลาภัง ภะวันตุเม ฯ 
   ถ้าใครอยากรวยเร็วๆให้สวดบูชาวันละหลายๆจบ  การขอโชคลาภอย่าไปใจร้อนคนไหนใจร้อนอยากให้รวยเร็วๆ คนนั้นจะไม่รวย  คนไหนทำใจเป็นกลางไม่โลภมาก พยามสวดบูชาไปทุกเช้าและเย็นสวดบูชาไปอย่างสม่ำเสมออย่าให้ขาดตอนผลสำเร็จก็ จะบังเกิดมีแก่พวกท่านทั้งหลายเอง

เป็นเนื้อหาของบทความหรือสินค้าโดยละเอียด

กรุณาใส่ข้อความ …